Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Duo Reges: constructio interrete. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere?
Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.
Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quid censes in Latino fore? Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego;
An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Haec quo modo conveniant, non sane intellego. An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Sumenda potius quam expetenda.
Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum.
Eam stabilem appellas. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Sed haec omittamus; Frater et T. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Tamen a proposito, inquam, aberramus.
O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro.
Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Ac tamen hic mallet non dolere. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.
Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.
Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio?
Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare.
Quid sequatur, quid repugnet, vident. Ea, quae dialectici nunc tradunt et docent, nonne ab illis instituta sunt aut inventa sunt? Perge porro; Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Bonum integritas corporis: misera debilitas. Immo alio genere;
Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere. Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Nihilo magis. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Confecta res esset.